Κι αν σου μιλάω με χρησμούς
Και ραγισμένες λέξεις
Κι αν στις τεφρές τους συλλαβές
Κοιμίζω έναν Απρίλη
Ή ένα γυάλινο πουλί
Που αρδεύει λάμψεις απ’ τα νέφη

Είναι γιατί ένας άγγελος
Παραμονεύει πάντα
Χτυπώντας τις φτερούγες του
Στο θαμπωμένο τζάμι

Κι άλλοτε κάποιο θρόισμα
Απ’ του μαθητικού παλτού μου
Τα κουρέλια
Τις νύχτες με ακολουθεί
Στ’ αυτί μου ψιθυρίζοντας
Πως στην αυλή της Εκκλησιάς
Στο πέτρινο παγκάκι

Ένας Χριστός που ανέστη
Μονάχος ξεπαγιάζει