Ξαφνικά στην πανσέληνο μιας θλίψης ανάβλυσαν
Εαρινά τα άνθη της αναπνοής σου
Όμως, αλήθεια, αιώνιο τι θ’ απομείνει, όταν φιλέρημες
Ψυχές βυθίζονται στη νύχτα, όταν ο άνεμος ωθεί την
Καταχνιά στους τάφους κι αιμόφυρτα τα ρόδα
Ξεψυχούν, για να φορούν οι εξώθυρες Μαγιάτικα
Στεφάνια

Στις αιωρήσεις του εκκρεμούς ο πόνος πολλαπλάσιος
Φωλιάζει, εμβατήριο των ωρών που αναχωρούν, ύμνος
Νεκρώσιμος ιερός εξόριστων ονείρων που έστειλαν πίσω
Αδειανή τη βάρκα της επιστροφής, στην αναπόληση του
Έρωτα αποξεχασμένα

Όμως, εκείνος ήδη να ολισθαίνει άρχιζε σε περασμένα
Χέρια και ως σκιά περαστικού να φθίνει βαθμηδόν