Τυλιγμένο το κεφάλι στα δυο μου χέρια,
γδαρμένο το σώμα να κρέμεται μετέωρο,
να υφαίνει η αράχνη ένα δίχτυ ρυτίδες
προδηλώνοντας το γήρας του χρόνου μου.
Τι ανατριχίλα να τριγυρνάς δίπλα μου
κι όμως, τ’ αυτιά μου να ακούνε τη σιγή σου!
Μακριά έφυγες, κι ακόμη φεύγεις
και το φιλί σου του Ιούδα αποχαιρετισμός
ακόμη απανθρακώνει τα μάγουλα.
Γωνιά ψάχνω ν’ ακουμπήσω, με προσοχή και δεξιότητα
τη γερασμένη από τις εξαντλημένες προσμονές, μοναξιά
και να τώρα, θαρρώ πως βλέπουν τα μάτια μου,
να τρεμοπαίζει φλόγα αθάνατης λάμψης
θα ξετυλίξω το κεφάλι, θα ξεκρεμάσω το σώμα
ευφρόσυνα να σε ασπαστώ