Σ’ αυτό το σπίτι τ’ ορφανό
που δεν εγνώρισε ουρανό
μήτε και καλοσύνη
ξανάρθες μια Παρασκευή
κι είχες την πίκρα τη βουβή
που μόνο ο κόσμος δίνει.

Στην ίδια πάντα τη γωνιά
όταν σε πήραν σαν φονιά
κρέμασες το σακάκι
και το καπέλο στο καρφί
σαν να κρεμούσες μια ζωή
σφαγμένη στο σοκάκι.

Και στο τραπέζι μια στιγμή
πάλι μοιράζεις το ψωμί
και το κρασί στα ίσια,
μα αυτός ο τόπος που πονάς
μας διώχνει κι ας τον σεργιανάς
σαν νύχτα πελαγίσια.