Το ίδιο όπως άλλοτε
Φύγανε

εκείνη
μαύρη σαν το μελάνι
ν’ ακολουθεί τεράστια πουλιά
των θαλασσών
να σέρνει τα χέρια της
στο πλάι σαν κουπιά
κι η Θάλασσα να γίνεται εβένινη…

εκείνος
σ’ αυτό το μαύρο ωκεανό
τ’ άρωμά της ν’ ακολουθάει
μέσα στον ήχο του να πνίγεται
κι αλάθητα
τη σπάνια ομορφιά της ν’ αγαπάει..

σαν άλλοτε
φύγανε

ποιος ξέρει
αν θα βρουν
και πάλι
τη στεριά…