Γεμάτο το τραπέζι μας
με κρέατα κι εδέσματα εκλεκτά
γλυκό κρασάκι ίαμα
άλικο κυματίζει
στα υψωμένα πρόποσης ποτήρια
δώρα στο σπίτι γέλια ή φωνές
λαμπιόνια και στολίδια
ξέφτια αληθινών χρωμάτων
την άστεγή μας ντύνουνε ψυχή
–ξέφτια ξενόφωνα–
από τα γιορτινά της ρούχα

να μην ουρλιάζει ζωο μοναχό
μέσα στο κρύο κάτω
στο ανερμάτιστο κάλπικο φως

να μη φοβάται τέλος τέλος
τ’ ολόγιομο σκοτάδι το δικό της

τίποτε μη θυμίζει μια πληγή
τεράστια που χαίνει.