Ποια μάτια, να ξυπνήσεις μ’ ένα ρόδισμα το δέντρο
να κατοικήσεις στον εαυτό σου
ή ένα κλάμα καθαρό να στάξει την ελπίδα στα ξερά πηγάδια
Ούτε καινούργια χείλη να γελάσεις, σαν να ήσουνα θεός
στο νόημα που διοχετεύει ο εαυτός σου
Να παγιδεύσεις με το νου όλες αυτές τις θεϊκές σκιές
να δώσεις ένα σύμπαν στη ζωή

Για κάτι μικρές βαμβακερές αναγκαιότητες γράφεις μονάχα
μουρμουρίζοντας
που σβήνουν-ξεριζώνουν τ’ αγριολούλουδα χαράματα

Είσαι εν τέλει ασφαλής στην απουσία