Πέρα απ’ τη φρονιμάδα και την αφροσύνη των ανθρώπων
πέρα από την ασύνειδη ορμή τους
ένας διάχυτος έρωτας μέσα στο είναι
ανοίγει και βαθαίνει αδιάκοπα την προοπτική της ψυχής
ένας διάχυτος έρωτας
σαν ένα σταμάτημα
μέσα στον απέραντο δρόμο του μόχθου
σαν ένα ησύχασμα, σαν ένας μύθος
νοιώθεις πρωτόφαντη ελαφράδα
ένα αναπάντεχο αναπαμό
χυτός κι ολοσύνεχος διάλογος
μια κατάστερη ευκρασία λόγου
ανοίγει την ψυχή
και την οδηγεί στη μύηση
για τ’ ανθρώπινα πράγματα
κι απάνωθέ τους πλαστικά
ιχνογραφεί το πεπρωμένο.