Ήταν αργά, πολύ αργά στο χώμα και στην όλη
με τ’ αλλήθωρα σκυλιά της επιβίωσής μου
να φέρνουν καταστροφή στα διορατικά ποιήματα
που μοιάζουν κάποτε πιο αιχμηρά, αντιφεγγίζοντας
τον θάνατο ολάνοιχτο
Ποτέ δεν μπόρεσα να με λυτρώσω στο κρανίο
εγώ που μιλώ καμιά γραφή
τα τραγούδια μου νάρκες αμείλικτες σέρνουν την πένα
και διαρκούν μιαν επανάσταση στα δάχτυλα
Τι θ’ απογίνω; Εντεινόμενος ο βόμβος
στις αγωνίες
και στη μνήμη του γέρικου ποιητή