Κι αργά το απόγευμα, ο παππούς άνοιγε τη γκλαβανή
Και, στο κατώι, διάλεγε, από μια στοίβα σπάνιων λέξεων,
Εκείνες που του'κάνανε τη μεγαλύτερη εντύπωση.
Λέξεις, όπως "μτήδα" ή "ακουμπέτ", "ταχ'νο" ή "χιρουπλί".
Ύστερα, ψαύοντας, ανέβαινε τη σκάλα,
Έβγαινε στην αυλή και τίναζε το φορτίο του ψηλά,
Όπως πετάς ένα λουλούδι στην αγαπημένη.
Κόντρα στη βαρύτητα, οι φθόγγοι ανεβαίναν στο στερέωμα
Σαν τα μπαλόνια που αφήνουν τα παιδιά-κι ύστερα κλαίνε.
Κάπου ανάβανε, και λέγαμε "νάτα τα πρώτα αστέρια".
Οι νοικιαστάδες, τότε, έπαιρναν στο χέρι τις ζακέτες
Και κατεβαίναν τον αμαξωτό μ'ένα, στα δόντια τους, τραγούδι
Όπως κλαδάκι αθώου γιασεμιού,
Βουλιάζοντας στο πλέγμα των βαριεστημένων γρύλων.
Κι έπαιζαν τα παιδιά στο δάχτυλο τη σβούρα,
Προσέχοντας να μη στα αρχαία σκοντάψουν χρεμετίσματα.