Πολλά βράδια ερχόταν σιγά
στη μεγάλη εξώπορτα
τακ τακ τακ
κι άρπαζε απ’ το τασάκι μου
ένα τσιγάρο
κι έλεγε:
αυτό θα κάψει ζωντανούς

και γελούσε σαν τρελός
και γέμιζε τα σεντόνια μου
μελάνι
τους τοίχους με ποιήματα

Μου μιλούσε τότε
καθώς μ’ έπιανε στο χέρι
για βαπόρια
και ναύτες
για τις τωρινές άδειες θάλασσες
και το μικρό πουλί
που κελαηδούσε στο μπαλκόνι του
αλλά στα μαντίλια του κάτι άσπριζε από μέσα
και μου πάγωνε την καρδιά…

…
ούτε που ξαναφάνηκε
η τελευταία του διεύθυνση…