Όσο και να με γυρόφερναν
εφήμεροι στόχοι
έβγαινα από τη θάλασσα
με στίχους γεμάτη
την απόχη

Το λιοπύρι
έσερνε το καλοκαίρι
απ’ τη μύτη

Κι οι ακτίνες τού ήλιου
να ερωτοτροπούν
με τα λέπια τού νερού

Ως να ήταν ή Ίρις
χοροπήδησε στα βότσαλα
ό σπουργίτης
άφησε τα τιτιβίσματα
και ρέμβαζε κατάφατσα
τα κύματα

Μες την αχλή τού ιριδισμού
έβλεπε νύμφες Νηρηίδες
πού άποπλάνευαν το νου

Το ίδιο το κύμα
είχε τις δικές του ρυτίδες