Η λάμψη απ’ το βλέμμα σου χάθηκε
Τα λευκά περιστέρια που τιτίβιζαν αδιάλειπτα
εγκατέλειψαν τη φωλιά τους
Άφησαν ξοπίσω τους μια μαύρη τρύπα να χάσκει
πηγάδι σε παρέσυρε στα έγκατα
Η συντριβή καθολική στο σκοτάδι
Μα να σαν κάτι να πάλλεται στο πρόσωπό σου
Φωτεινή
Με φευγαλέο βλέμμα κι ένοχο
διακρίνω αμυδρό τρέμουλο
-απεγνωσμένη προσπάθεια έκκλησης
άκρη του νήματος για λίγο φως-
στα χείλη σου
Προσπέρασα σαν κάποιος άγνωστος
Χωρίς προσπάθεια καμιά
ν’ αγγίξω εκείνη την ισχνή άκρη του νήματος

Κι εσύ παρέμεινες στη δίνη του ερέβους

Φωτεινή