Να είμαι οχτώ ή έστω δέκα
να ψήνομαι στον πυρετό
να πέφτω να σβήνω τη φωτιά
στο δροσερό πηγάδι

Να βρέχει ν’ αστράφτει να βροντά
σμπαράλια να γίνεται το μεσημέρι
κι εγώ να σκύβω να καρδιοχτυπώ
μικρό πουλί σε χούφτα ξένη

Να είναι Μάης άντε Ιούνης
κεράσια μαύρα να γεμίζω το κόρφο μου
βοριάς ο δραγάτης να χουγιάζει από πέρα
κι εγώ να καλπάζω σκιασμένο πουλάρι
να μαλώνει η μάνα να με κρύβει
στο χαμηλό πορτάκι κάτω απ’ τη σκάλα