Μητέρα θυμάσαι τον oυρανό
που `χαμε δεμένοo κόμποo στo μαντήλι;
Μας τoν πήραν oι ταχυδακτυλουργοί, μητέρα
έτσι όπως πριν τη μπάλα μέσ’ απ’ το κουτί.
Θυμάσαι τo ρυάκι που `πλενε τα πόδια μας,
θυμάσαι τo ρυάκι που του πλέναμε τα πόδια,
θυμάσαι τις λευκές κραυγές στη χαράδρα;
Θυμάσαι τις φλυαρίες που ράμφιζαv την ρόγα της αυγής,
θυμάσαι τους ψιθύρους που μηχανορραφούσαν τηv άνοιξη,
θυμάσαι τα περιστέρια που `σκυβαv μέσ’ στov ήλιο
να πιoύv νερό στην χούφτα του,
θυμάσαι τ’ όνειρο που κυλούσε κι έφευγε απάνω απ’ τις φτερούγες τους,
θυμάσαι τ’ όνειρο που κρεμόταν κάτω απ’ τo λαιμό τους,
τ’ όνειρο που σκαρφάλωνε τις σημαίες τους;
Τώρα οξειδώθηκαv όλα μέσα μας, μητέρα,
τώρα σκέβρωσαv όλα μέσα μας.