Καυχιόταν
πως ήταν το ψηλότερο
απ’ όλο τ’ άλλα κύματα
κι εκείνα χαμήλωναν το κεφάλι.

Χαιρόταν
η Θάλασσα ξαπλωμένη
στο μετέωρο στρώμα της
τα πετάγματά τους στα ύψη .

Και καθώς όλα τα δάχτυλα
δεν είναι ίσα αλλά γεννημένα μαζί
τα έλεγχε,
με το νήμα της στάθμης
στα κρινοδάχτυλα
της υγρής της παλάμης ,
και στον κίνδυνο μην τσακιστεί
το ύψιστο
στην μετριότητα επανέφερε.

Κρατούσε δε
για το καθένα το δικό του μέτρο.

Λες και ήταν
Αυτή γεννημένη
το καθένα
να κρίνει.