Νυφοπάζαpο μιας πόλης που ανόητα γελά
τη μαυpἰλα μου τη βλέπουν οι περαστικοί, μπελά
να φαλτσἀρουνε οι σκέψεις δίχως λόγο κι αφοpμή
και φοβάμαι πως θα κάνω ολική λοβοτομή.

μόνο έτοιμα αγοράζω όμως πέφτουν στενά
τα τραγούδια μ’ ένα θέμα μουσκεμένα, μα στεγνά
όλα αυτά που αξίζουν έξω, βάλε φόρμα, ψάξε βρες
μια ελπίδα παραλόγου μες στις παιδικές φωνές.

Ποτέ δε θα πεθάνουμε
κουφάλα νεκροθάφτη
τα πονηρά τα κόλπα σου
όλοι τα΄χουμε μάθει

το ξέρουμε το μάθαμε
πως όλα ειν΄απατη
ποτέ δε θα πεθάνουμε
κουφάλα νεκροθάφτη.

Τα συμβόλαια έχω σκίσει χρόνια πια με το θεό
έτσι έφτιαξε τον κόσμο και γι΄αυτο έτσι τον ζω
σαν μονόπρακτο ευκαιρίας που φωτίζει κάπου άλλου
με ντελιβερυ τα πρέπει, σκέψεις σαν βαρύ μενού.