Πες μου, βρε Πειραιώτισσα,
πώς βάσταξ’ η καρδιά σου
και μ’ άφησες, τον έρημο, μανούλα μου,
και σ’ άλλον δίνεις τα γλυκά φιλιά σου,
και μ’ άφησες, τον έρημο, μανούλα μου,
και σ’ άλλον δίνεις τα γλυκά φιλιά σου.

Πες μου, λοιπόν, αγάπη μου,
μονάχος τώρα τι να κάμω,
πες μου, λοιπόν, αγάπη μου,
μονάχος τώρα τι να κάμω,
αχ, αχ, Πειραιώτισσα γλυκιά,
( Άντε και μ’ έφαγες κακούργα! Δε λυπάσαι; )
τέτοια ζωή χωρίς εσέ
ας λείψει, φως μου, κι ας `ποθάνω,
τέτοια ζωή χωρίς εσέ
ας λείψει, φως μου, κι ας `ποθάνω.