Ήρθες κι απόψε της βροχής το άκουσμα να σβήσεις
κι ότι κακό κι αν μου ` κανες με μιας να το ξορκίσεις

Το βλέμμα σου μια καταχνιά σβήνει το λογισμό μου
και τ’ ασημένιο δέρμα σου για με το φως το κόσμου

Είναι ο καημός σου αβάσταχτος κι άνθρωπος δεν τον ξέρει
μα θα στο βγάλω απ’ την καρδιά το μαύρο το μαχαίρι