Αυγή μου ροδοδάκτυλη, μενεξεδένια δύση,
κοιμάται το κορίτσι μου και ποιος θα το ξυπνήσει;
Κοιμάται κι ονειρεύεται σε στολισμένο λίκνο
κι εγώ για το χατήρι της όλα τ’ αστέρια σβήνω.

Οι μοίρες την προικίσανε καλότυχα να ζήσει,
ανθός σε πέτρα να γενεί, ποτέ της μη δακρύσει.
Καρδούλα να `χει μάλαμα, να λάμπει σαν το φως,
ίδια να λες σαν τη θωρείς, Γιορείτικος Σταυρός.