Κάθε που η νύχτα έριχνε
Τα πέπλα τα μαβιά της
Σ’ ένα φεγγάρι γυάλινο
Έδενε τα όνειρά της.

Τα μυστικά της του έλεγε
Τους πιο κρυφούς της πόθους
Που μόνο εκείνο ένιωθε
Απ’ όλους τους ανθρώπους.

Κι όταν το φως του έπεφτε
Χάδι στο πρόσωπό της
Τραγούδι του ψιθύριζε
Τον πιο γλυκό καημό της.

«Έρωτας είναι, πρόσεχε!»
της έγνεφε έν’ αστέρι,
«Σε λαβυρίνθους θα βρεθείς,
σε άγνωστά σου μέρη.

Κάθε βραδιά θα ξαγρυπνάς,
το σχήμα του θα υφαίνεις,
μέχρι που να φανερωθεί
για `κείνο θ’ ανασαίνεις»

Μα εκείνη δεν το άκουσε
Και μέσα στο σκοτάδι
Κρυφά τα χέρια άπλωσε
Ν’ αγγίξει το φεγγάρι.

Στ’ ασήμια του δεν πρόλαβε
Να τυλιχτεί η καρδιά της
Κι όταν φιλί του έδωσε
Χάθηκε από μπροστά της.

Όλα σωπάσαν, έσβησαν
Όλα αέρας `γίναν
Μέχρι και τ’ άστρα χάθηκαν
Μα οι αναμνήσεις μείναν.

Κι όταν βραδιάζει καρτερεί
Στου κρεβατιού την άκρη
Σαν όνειρο να ξαναρθεί
Το γυάλινο φεγγάρι.