Του δυνατού η κακογνωμιά, το πόδι του βαρβάρου
σε λύγισαν, ω αλύγιστη ψυχή των ελευθέρων
και σαν αιτία από τα ύψη ονειρευτών αέρων
δίπλα στον ίσκιο έπεσες του αρχαίου σου λαβάρου.
Της Άρτας οι χρυσομηλιές, της Θεσσαλίας τα στάχια
τ’ άνθη της Άνοιξης ρουφούν το νέκταρ του αίματός σου.
Τα παλληκάρια αναζητάς τ’ αλόφυλλα τα ξένα
και πριν ακόμα στοχαστεις τα τέκνα τα δικά σου
πλέκεις με τ’ άλλο χέρι σου μαγιάτικα στεφάνια
για τα παιδιά μιας άλλης γης, μιας μακρικής πατρίδας
που έτρεξαν κι απαρνήθηκαν τα πατρικά λιμάνια,
για να δεχτούν κατάστηθα, σαν ευλογία ουράνια
το βόλι για τη δόξα σου και για τον έρωτά σου.