Η λυγερή, η λυγερή, δεν αγαπάει κανένα
Η ομορφιά τη γέλασε και τρέχει στα χαμένα

Μονάχη στο σεργιάνι της, μονάχη και στη βρύση
Δεν καταδέχτηκε ποτέ κανένα ν’ αγαπήσει

Περήφανο το βήμα της κι ατσάλι η θωριά της
Βελούδινο το στήθος της κι άχυρο η καρδιά της

Τους έρωτες τους άφηνε, τους άντρες τους βαριόταν
Σαν αγαπούσε έφευγε τη μοίρα καταριόταν