Τρέχαν τα ζαρκάδια στα ψηλά λαγκάδια,
απόμειναν στη μυγδαλιά,
κι όταν κουραζόνταν, μπαίναν και κρυβόνταν
σε μια γνώριμη σπηλιά.

Και την έπαιρν ` αγκαλιά του
κι η μικρούλα η μυγδαλιά,
μεθυσμένη απ’ τα φιλιά του
του ΄λεγε, στη σιγαλιά.

Χάι, χάι, μόνο ο χάρος αγκαλιάζ'
χάι, χάι, το κορμί της μυγδαλιάς.

Κι ενώ τα ζαρκάδια τρέχαν στα λαγκάδια,
πέφτει η μοίρα σαν οχιά
και σε ξένη χώρα, να `ταν μαύρη η ώρα,
φεύγει ο Μηνάς ταχιά.

Κι ενώ τράβαγε σα κάτου,
το χωριό δεν το ξεχνά,
φώναζε η μυγδαλιά του,
φώναζαν και τα βουνά.

Χάι, χάι, μόνο ο χάρος αγκαλιάζ'
χάι, χάι, το κορμί της μυγδαλιάς.

Πέρασαν τα χρόνια και γιομίσαν χιόνια
τα χρυσά της τα μαλλιά
κι ενώ εκειός αργούσε, τον εκαρτερούσε
η γριούλα η μυγδαλιά.

Και στο πόδι του Μηνά της,
ήρθ’ ο χάρος σιωπηλά
κι ενώ έσβην’ η λαλιά της,
του τραγούδαγε απαλά.

Χάι, χάι, τώρα ο χάρος αγκαλιάζ'
χάι, χάι, το κορμί της μυγδαλιάς.