Σαν ένοχος θα μπεις
από την πόρτα μου κι εσύ,
θα στάζει απ’ την καρδιά σου
ένα μικρό νοσοκομείο,
στο χέρι θα κρατάς
τις παιδικές μου ζωγραφιές -
βαμμένα κάγκελα με αίμα ακόμα κρύο.

Ποια είσαι δε θα ξέρω,
μα θα ξέρω, σ’ έχω δει
με την ποδιά σου
σ’ ένα αρχαίο νεκροτομείο.
Μεγάλωσες πολύ,
μα είσαι ακόμα ένα παιδί
που διψάει να δει εκτελεσμένο το θηρίο.

Τα μάτια σου θα λάμπουν
σαν εκείνο το πρωί
που έγινε ο κόσμος σου
ένα απέραντο, χρυσό νεκροταφείο.
Μην κλαις που θα χαθούμε,
μια πόρτα είναι η ζωή,
που όλο τρίζει στο λαϊκό το καφενείο.