Μ’ έδεσαν τα μάτια σου
μια νύχτα του Γενάρη
κι έτσι όπως σε κοίταζα
έμαθα τη ζωή.

Έκοψες και μου `δωσες
μια φέτα απ’ το φεγγάρι
κι είπα, κι είπα:
"Ας μην έρθει το πρωί".

Ήπια από τα χείλη σου
το πιο βαθύ φιλί σου
και ένιωσα να χάνομαι
για πρώτη μου φορά.

Κι έτσι όπως με τύλιξε
τ’ ατέλειωτο κορμί σου
είπα, είπα:
"Τούτη η γη δε με χωρά".

Έγινε η αγάπη μας
ατέλειωτο σεργιάνι
κι έμοιαζε στα μάτια μας
ο κόσμος μια σταλιά.

Κι όπως μου ψιθύριζες
"μια νύχτα δε μας φτάνει",
είπα, είπα:
"Ας χαθούμε στα φιλιά".