Τρέχω μονάχος στον αφρό
της παγωμένης μπύρας
μ’ όλα τα παρασάνταλα
της σκέψης και της μοίρας.

Παίρνω άλλη μια για να σκεφτώ
ποιος είμαι εγώ στα αλήθεια,
λαβώθηκα απ’ του καιρού
τα γκρίζα παραμύθια.

Στην τρίτη φτάνω στον βυθό
ο αφρός όμως δε φεύγει,
παλεύω μόνος για να βγω
μα η ζάλη είναι που μένει.

Παίρνω άλλη μια για να σκεφτώ
ποιος είμαι εγώ στα αλήθεια,
λαβώθηκα απ’ του καιρού
τα γκρίζα παραμύθια.