Σ'είχαν βαφτίσει καπετάνιο της στεριάς
Τα δάχτυλα σου οδηγούσανε καράβια
4 νάνους κι άλλους 3 να κουβαλάς
στο πέρασμα σου για να χτίζουνε λιμάνια

Βλέπω στον κόσμο ένα βρέφος που ζητά
Δε μεγαλώνει και δεν παίρνει την ευθύνη
Παντού τρυπώνει και στα μάτια μου κοιτά
Την ενοχή αυτή που μου'χει απομείνει

παίζεις στο πιάνο το μοτίβο σου ξανά
Ρωτάς "πού πας;" και με κοιτάς μέσα στα μάτια
"εφτά κυνήγια του ακατόρθωτου χρωστάς
Μόνο με πείσμα ανοίγεις μονοπάτια"

Τα πράγματα σου είχες φτιάξει από νωρίς
Κι ετοιμαζόσουν για μπουνάτσα και ταξίδι
Γνώμη δεν άλλαξε η μέρα πριν κρυφτείς
μες του καπνού σου το λευκό το δαχτυλίδι