Πατρίδα,
είσαι γεννημένη από χωριάτες,
από φαρδιές, σκληρές κοιλιές γυναικών,
από τις ροζιασμένες φούχτες των σκαφτιάδων.

Πατρίδα, είσαι γεννημένη, μέσα από φωτιές,
από σπαθιές και αίματα.
Από αυτούς που πέσανε για σένα, χιλιάδες και χιλιάδες
και χάθηκαν, για πάντα, κάτω από το χώμα σου.

Όταν, ο περαστικός ξυλοκόπος,
κάθεται σε μια πέτρα, στην άκρη του δρόμου,
την ώρα που βραδιάζει,
δεν είναι μοναχός…
Ακούει, κάτω απ το χώμα του δρόμου,
να τον φωνάζει το αίμα σου…

Πατρίδα, πατρίδα,
είσαι γεννημένη από τους πεθαμένους.