Πριν απ’ τα σπίτια ήταν δέντρα
Πριν απ’ τα δέντρα ήταν ρίζα
Κι εκείνη έσπασε την πέτρα
Που δέκα μέτρα γης στηρίζαν

Πριν απ’ τους δρόμους τα ποτάμια
Και πιο παλιά βροχές κι ανέμοι
Που σκάβαν τ’ ουρανού πηγάδια
Και κάναν την καρδιά να τρέμει

Από το φως και το σκοτάδι
Έχουν τα πάντα ξεκινήσει
Μα σαν σε είδα ένα βράδυ
Έιπα: Εσύ τα’ χεις γεννήσει

Τα σπίτια, τα νερά, τα δάση
Και για στερνό παιδί εμένα
Θα πω, κανείς μην το ξεχάσει:
Τα’ φτιαξε το δικό σου βλέμμα