Όπως οι πληγές της μνήμης,
σκάβουν στα μάτια αναζητώντας σε
στη ρίζα των δοντιών με διαφάνεια
δαγκώνεις την πατρίδα του στέμματος,
το κρεβάτι μας όμως παραμένει:

μέσα από αυτή την υποδοχή θα πρέπει να έρθεις –
θα έρθεις.

Στον σπόρο –
η αίσθηση
αστέρι είσαι, λάμπεις στη θάλασσα, βαθιά, για πάντα.

Το να δώσεις ένα όνομα έχει ένα τέλος,
εναποθέτοντας πάνω σου το πεπρωμένο μου.