Η μητέρα μου
είναι ένας ελέφαντας
που όταν ήτανε μωρό
την αιχμαλώτισε ένας κυνηγός

κάθε βράδυ
βγαίνω στο μπαλκόνι και τη βλέπω
φυλακισμένη στο απέναντι παράθυρο
στεφανωμένη απ’ τις γαρδένιες του
και με το φως της αναμμένο
να χτενίζεται και να με κοιτάει
όλο θλίψη

έπειτα αφήνει κάτω τη χτένα
βεντουζάρει την προβοσκίδα της στο τζάμι
και προσπαθεί
κουνώντας έντονα τα χείλια
κάτι να μου μηνύσει

να ’παθε τίποτα ο πατέρας;
μήπως χάθηκε ο Αζόρ;

δεν ακούγεσαι, μάνα
άδικος κόπος
δεν σ’ ακούω