Βρήκα σκουριασμένο έναν θάνατο.
Τον έθαψα σε μια πολυθρόνα
με ευλάβεια μην οξειδώνεται.

Ένα σημείωμα
έλαμπε μες στα φλουριά της τσέπης του:
«Την μοναξιά εκάναν πόρνη
και πια δεν έχω ερωμένη».

Κοιμήθηκα δίπλα στ’ όνειρό μου
σε μια καρέκλα ικρίωμα
σαν κάθονταν η μοναξιά που
χιλιάδες σκοινιά μού πέταξε
να κρέμομαι απ’ τον ουρανό
μα τα ’δεσα σε χελιδόνια
μην ξεμακρύνουνε και ’ρθεί της Άνοιξης απόπλους.