Πώς να τραβήξεις δίχως χέρια το χαλί
Κάτω απ’ τη ρουτίνα,
Να επουλώσεις τραύμα της που χάραξε
Τον δικό του δρόμο
Από της προσμονής το θραύσμα
Και συ γλιστράς εντός του;

Προσπάθησα ν’ ανοίξω πόρτες δωματίων
Ως να ’ρθω στο διπλανό διαμέρισμα
Κοντά σου.
Ήταν κλειδωμένες με Κυριακή.
Κάθε πόρτα διαφυγής είσοδος κινδύνου
Στη ρουτίνα.

Σε τράβηξα με τα δικά σου χέρια
Από το τραύμα σου ιδρώσανε
Με τρέμουλο από κερί εμπρός σ’ έναν διακόπτη
Μην και κοπεί η παροχή
Στην πυρακτωμένη ιδέα. Τόση πληρότητα με φως.