Γαλάζιο το κορμάκι σου είναι πέλαγο
κι εγώ αρμενάκι, που τα κύμματα αγκαλιάζω.
Σαν βάζω πλώρη δε με νοιάζει που θα βγω,
αρκεί τη νύχτα στο λιμάνι σου ν’ αράζω.
Μου δίνει η αγάπη σου πνοή,
όταν φυσά κάθει πρωί,
πελαγίσιο τα πανιά μου αεράκι.
Μα και τη νύχτα, που θα ΄ρθεί
και φωτισμένη θα σταθεί,
πέτρινος φάρος στης καρδιάς το λιμανάκι.
Φύσαμε απόψε τράβηξε με στ΄ ανοιχτά.
Ξέρω το δρόμο να γυρίσω πάλι πίσω.
Μα κι αν χαθώ, τράβα με ακόμα πιο βαθιά,
στα καθαρά σου τα νερά να ναυαγήσω.