Ενσαρκώθηκε το άπειρο
και πήρα τη θέση μου στον χρόνο
ιστορία μου η άβυσσος.

Κάθε αλήθεια αδυσώπητη πλάνη
ένα πρελούδιο η ζωή
από κάτι αδημιούργητο και απρόσιτο
είμαι αυτό που δεν είμαι
το άπιαστο βάθος μες στις λέξεις.

Ό,τι δεν ειπώθηκε δεν θα ειπωθεί ποτέ
σε κάθε ποίημα υπάρχει μια αποτυχία
κάτι που υπερβαίνει τον εαυτό του
ποντίστηκε και χάθηκε πριν καιρούς.

Όπως το άνθος
το πνεύμα στρέφεται στο φως
χάος από αγέννητες λέξεις
αδιαπέραστο από τη νοημοσύνη
ιχνηλάτης της σιωπής αιωρούμαι
στην αρχή και στο τέλος ανάμεσα
ακούγοντας το κενό.

Με βαραίνει η αιωνιότητα
στιγμή που βραδυπορεί στο εφήμερο
έξω απ’ το παράθυρό μου
άχρονη ανάμνηση.

Πορεύομαι με ό,τι δεν κατανοώ.