Αργά το βράδυ που ησυχάζει ο Θεός
και της ημέρας τα φαντάσματα κοιμούνται
μόνες οι αγάπες που δεν μπόρεσαν το φως
βγαίνουν στο δρόμο, πίνουν, βρίζουν και θυμούνται.

Μέσα από ψέματα κι από μισές αλήθειες
έρχεσαι πάντα αργά το βράδυ σαν πιστός
φθορά και θάνατος της φύσης μας συνήθειες
αραχνοΰφαντος μας τύλιξε ιστός.

Αργά το βράδυ κατεβαίνει ο ουρανός
και ζευγαρώνει με τη γη πάνω στο χώμα
τραγούδι ο έρωτας, πανάρχαιος ρυθμός
μπλέκει με το όνειρο στου μοναχού το στρώμα.

Μέσα από ψέματα κι από μισές αλήθειες
έρχεσαι πάντα αργά το βράδυ σαν πιστός
φθορά και θάνατος της φύσης μας συνήθειες
αραχνοΰφαντος μας τύλιξε ιστός.

Αργά το βράδυ, μόνο, ακούς τις προσευχές
κάτω από λεύκες που σφυρίζουν στον αέρα,
πότε με θρήνους μοιάζουν, πότε με ευχές
κι είναι της κλίνης και του ύπνου μου φοβέρα.