Τον επιούσιον άρτον της αγάπης
με της καρδιάς μου πήρα το μισθό
Και υπηρέτης έγινα της λάσπης
κι ενέχυρο στους πόνους της αγάπης,
διέξοδα να βρω μην τρελαθώ,
αφού με κοροϊδεύει κάθε κάλπης

Γιατί εγώ δεν είδα την αγάπη
χωρίς πληγές στα χέρια και σκοινιά
και δίχως στο λαιμό της το ξυράφι.
Στα χρόνια μου μετρούσαν την αγάπη
με πόσα δόντια τρώει η απονιά
και πόσο αίμα πίνει το χρυσάφι

Και μια βραδιά με κέρασες τ' αφιόνι
για να πληρώσω λύτρα της ψυχής.
Και ‘γω που ξύπνησα το μαύρο σου παγόνι,
με ζάχαρη το τάισα και χιόνι,
μα ήταν τα λεφτά μου της βροχής
κι αρνάκια ο βοριάς που τα παγώνει