Μου κλέβεις την παλίρροια, σαν νέος Ποσειδώνας,
εσύ την ερωτεύεσαι και εγώ βαρύς χειμώνας.
Μια θάλασσα χωρίς στεριά, στα χέρια μου δεν θέλω,
παλίρροια είναι η ζωή, και εγώ κουπί δεν ξέρω.

Ρεφραίν:
Για ποια Ιθάκη μου μιλάς, για ποιο τραγούδι ξένο,
τα αχνάρια σου δε σβήσανε, κι η μνήμη σου άδειο τρένο.
Για ποια Ιθάκη μακρινή, για ποιο τραγούδι μένω,
της Κίρκης είσαι το ραβδί, σαν Οδυσσέας το ξέρω.

Στην αποβάθρα της σιωπής, θα δέσω τα όνειρα μου,
και στη φουρτούνα της αυγής, θα τα ‘χω όλα μπροστά μου.
Εγώ ήμουν ένα βότσαλο, κι εσύ ήσουν ένας βράχος,
τα κύματα σου με έριξαν, στου ωκεανού το βάθος.

Ρεφραίν:
Για ποια Ιθάκη μου μιλάς, για ποιο τραγούδι ξένο,
τα αχνάρια σου δε σβήσανε, κι η μνήμη σου άδειο τρένο.
Για ποια Ιθάκη μακρινή, για ποιο τραγούδι μένω,
της Κίρκης είσαι το ραβδί, σαν Οδυσσέας το ξέρω.