Στα προδομένα όνειρα, απατηλό σεργιάνι,
λησμονημένα λάφυρα, ζητούν παρηγοριά
ολόγυμνοι προσεύχονται, αγέλαστοι Βραχμάνοι
ποιες μοίρες μας δικάσανε, σε αιώνια μοναξιά

Σε λάθος δρομο είμαστε, σ’ άδικο κόσμο ζούμε
μονάχοι γεννηθήκαμε και μόνοι δε μπορούμε
Της κοινωνίας τα κελιά, της ξενιτιάς το κρίμα
θέλουν αγάπη για κλειδιά , της συντροφιάς το κύμα

Μαρμαρωμένα σώματα , σε αγχωμένο δείλι
και σφαλισμένα στόματα με ψιλοβελονιά
πουλιά πετούν αλάλητα , θλιμμένο τ’ ασφοδίλι
ποιες μάγισσες τη τύχη μας έπαιξαν στα χαρτιά