Με βαρύ και μαύρο δάκρυ
σαν γαρμπίλι μες την λάσπη
οι ρυτίδες μου αρμοί
που ενώνουν την ζωή

Θα πεθάνω και θα κλάψεις
δυο κιλά κεριά θα ανάψεις
που καημό με κέρασες
και νωρίς με γέρασες

Δεν κατάλαβες ποτέ σου
τί παιδί ήμουν εγώ
που είχα κάνει τις φωνές σου
μουσική για να ξεχνώ

Τώρα τραγουδώ ακόμα
σαν αηδόνι στο κλαδί
τί κι αν είμαι μες στο χώμα
η φωνή μου θ’ ακουστεί