Δίπλα μου στάσου αν το μπορείς
Τώρα που δεν περνάει κανείς, να δει τι κάνω
Την πόρτα δένει μια κλωστή
Κι όσο κι αν φαίνεται κλειστή
Έχει ένα δρόμο ανοιχτό, στο ξύλο επάνω

Κοίτα τα ρούχα που φορώ
Καιρός που με παρατηρώ, που με προσέχω
Μπορεί να φαίνομαι τρελή
Όμως η τρέλα με ωφελεί
Κι όσο το σκέπτομαι, για χάρη της αντέχω

Ξεγέλασε με να φανεί
Το λάθος που με συγκινεί, δικό μου λάθος
Με τ΄ αδιόρθωτα να πω
Πόσο στ' αλήθεια σ’ αγαπώ
Και πόσο θέλω, να μη φύγεις, κατά βάθος