Με ρώτησε τ' αγιόκλημα και τ' άρωμα του δυόσμου
το πως αντέχει ο άνθρωπος την μοναξιά του κόσμου

Αγάπη που δεν άνθισες όπως ανθίζει μια λουίζα
λες κι άφησα απότιστη την πιο βαθιά σου ρίζα

Τα βράδια στο χρυσάνθεμο φωλιάζει τ' άρωμά σου
φτερό ήταν στον άνεμο τα λόγια τα δικά σου

Αγάπη που δεν άνθισες όπως ανθίζει μια λουίζα
λες κι άφησα απότιστη την πιο βαθιά σου ρίζα