Κάποτε άνοιγα παράθυρα
στης θάλασσας τα ρέματα
στα ηλιοβασιλέματα
η νιότη μου μεθούσε
και γιασεμί μοσχοβολούσε.

Γίνονται ψίθυροι οι φωνές
στα όνειρά μου γλάροι
εσύ δεν είσαι πουθενά
κι ερήμωσαν οι φάροι.

Κάποτε ψάχνω στα χαλάσματα
του χρόνου τα κεράσματα
μη γίνουνε φαντάσματα
φοβάμαι μη σε χάσω
και όσα ζήσαμε ξεχάσω.

Γίνονται ψίθυροι οι φωνές
στα όνειρά μου γλάροι
εσύ δεν είσαι πουθενά
κι ερήμωσαν οι φάροι.