Μ' ανήσυχα φτερά, στου κόσμου την απόχη
τρυπώνω στον καιρό, πουλάκι ζαλισμένο
Το φως που 'χεις εσύ, άλλη φωτιά δεν το 'χει
φαρμάκι και κρασί στον αποτρελαμένο

Καθρέφτες κι ουρανοί, σαν έξοδοι κινδύνου
αν μου χρωστάς πληγές, μη λυπηθείς και δώσ' τες
Τα λόγια σου κεριά, θαρρείς κι αναβοσβήνουν
θάλασσα και στεριά για τους ναυαγοσώστες

Στου κήπου τη ρωγμή κρυμμένο το κλειδί σου
αν τύχει και χαθείς, αν τύχει φώναξέ με
Ανοίγω τα πανιά με την αναπνοή σου
κρυφή μου εσύ γωνιά και πόνε φανερέ μου