Κάποτε ο κόσμος δεν θα υπάρχει όπως τον ξέρουμε·
δεν θα αναπνέουν επάνω του τα δέντρα, οι οάσεις
και οι καλοκαιρινές βροχές,
δεν θα ακούγεται ο ήχος του ανυπόμονου φιλιού,
της επίμονης μέλισσας·
θα ξεφλουδίσει ο φλοιός από τις βαθιές αχτίδες
του ανελέητου ήλιου
και θα φανεί τρυφερό το δέρμα του νέου κόσμου.

Τότε εμείς οι δύο, σαν αθάνατοι,
μες στον μικρό τον τόπο θα περπατήσουμε·
θα διαβούμε τον πλανήτη σαν απέραντη έρημο,
θα αφήσουμε πίσω την καταστροφή και τον πόνο
που προκαλέσαμε
και θα ακολουθήσουμε τα ίχνη
που σβήσανε στην άμμο·

θα ονειρευτούμε τη θάλασσα που χάσαμε
κι ίσως τα ηλιοτρόπια εκείνου του τρελού Βικέντιου*·
θα κοιταχτούμε πρώτη φορά στα μάτια
και θα χαμογελάσουμε
εκστατικοί μπρος στην αλήθεια,
πως είμαστε οι μοναδικοί άνθρωποι στη Γη,
πως πάντα έτσι ήμασταν·
οι τελευταίοι και συνάμα
οι πρώτοι άνθρωποι του κόσμου.