Κρεμασμένη από μια κλωστή
έβλεπα τους φίλους κάτω
να κουνάνε τα χέρια με τρόμο
ενώ ήξερα πως ήταν
άλλη μια μέρα χαμένη στο χρόνο
Αγωνιζόμουν ν’ απαλλαγώ
απ’ όσα με απογοήτευσαν
και πίσω να φέρω
όσα χάθηκαν για πάντα
Ένα μεγάλο κενό. Οδός σιγής
Μια νύχτα που κράτησε αιώνες
και μετά η μέρα του γυρισμού θολή
ο δαμαστής με το μαστίγιο
και η τίγρη ναρκωμένη
Το μόνο που ήξερα ήταν πως σε ήθελα
Όλα είχαν αλλάξει
Ριγμένα τα δέντρα στον κήπο
Πίσω από το σπασμένο καθρέφτη
μια ζωή το πρόσωπό σου
Από το ένα δωμάτιο στο άλλο
μιας μέρας δρόμος
Κουραζόμουν να ανασαίνω
Για τον έρωτα ελαφροπατούσα τις νύχτες
κι ερχόμουν σε σένα
Μα δεν έβλεπα τίποτα γιατί ήμουν άλλου