Να την πάλι
η γριά με το μαύρο καλσόν
κι ένα ανθάκι λεμονιάς στα χείλη,
που έρχεται χορεύοντας
μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά
και δέκα ρούβλια στην τσέπη.
Να την πάλι
πάνω στη μαύρη θάλασσα
χαμογελώντας και χορεύοντας
με το παιδί της
και τα παιδιά του παιδιού της.
Μόνο το ένα το μικρό της ξέφυγε
έγινε σκεφτικό, γράφει γράφει
και δεν προκόβει.
Εκείνη έρχεται στον ύπνο του
χορεύει με το μαύρο καλσόν,
γίνεται πάλι σκελετός
και φεύγει αφήνοντας
ανθάκι λεμονιάς