Σταλαγματιά σταλαγματιά αργοπίνεις
τ' ολόπικρο ποτήρι της οδύνης.
Σταλαγματιά σταλαγματιά στραγγίζεις
της ηδονής τ' ολόγλυκο κρασί...

...Ανθούν οι αγάπες, ξεψυχούν τα μίση,
κανένας δεν μπορεί να σε κοιμήσει,
και μέσα στα συντρίμματα των πόθων
πάντα είσαι εσύ, πάντα είσαι εσύ…

Όσα, κρυφά μες στης καρδιάς τα πλάτη,
κλαίει η ψυχή, χωρίς να κλαίει το μάτι,
οι πόθοι που μου εσύντριψεν ο χρόνος
και οι πόθοι που να σβήσει δεν μπορεί,

Τόσα τραγούδια πόνου και άλλα τόσα,
που κλαίει η ψυχή και δεν τα κλαίει η γλώσσα,
έχουν ανθίσει ολόγυρα σαν κρίνα,
στη λίμνη των δακρύων τη θλιβερή…

Τι τάχα και αν δακρύζω απ' το θρήνο
και των ματιών μου τα ποτάμια αν χύνω;
Ποτέ δε μου ́χουν στάξει από τα μάτια
τα δάκρυα της καρδιάς μου τα ιερά!

…Τι τάχα κι αν δακρύζω απ' τον πόνο
Το κλάμα της ψυχής δεν φανερώνω...
Βαθιά μου το έχω θάψει, θα το πάρω
στον τάφο μου να κλαίω καμιά φορά…

Ανθούν οι αγάπες, ξεψυχούν τα μίση
κανένας δεν μπορεί να σε κοιμήσει
και μέσα στα συντρίμματα των πόθων
πάντα είσαι εσύ, πάντα είσαι εσύ