Στη θάλασσα που μ’ έβγαλε
της σιγουριάς η πλάνη
έψαξα αρμύρα να με πιει
και φως να με ζεστάνει.

Ανάσα γύρεψα να βρω,
ψυχή να ταξιδέψω,
κορμί να λύσω τα πανιά
και άγκυρα να δέσω.

Απ’ τη ζωή μου το ‘σκασα
μια μέρα σαν δραπέτης,
για όσα δεν ξεστόμισα
προδότης κι ευεργέτης.

Ρίχνω στη γη λίγο κρασί,
στο χώμα κι άλλο χώμα
κι αρχίζω το σεργιάνι μου
με ένα φιλί στο στόμα.

Μέσα στη νύχτα μια φωνή
τώρα με νανουρίζει
και της Πυθίας τον χρησμό
γλυκά μου ψιθυρίζει.

Λέει πως κρύβουν οι χαρές
πάντοτε κι έναν πόνο,
τα πόδια αν δεν πατώ στη γη
φτερά να μη σηκώνω.